interview met marco roelofs
Unfortunately this page isn't available in English.
Marco Roelofs heeft zich inmiddels aardig gevestigd in Eindhoven, tussen de Randstad en het Limburgse in. Hij is inmiddels een bekend gezicht in Eindhoven Rockcity en bij vele concerten is hij in het publiek te vinden. Maar nu gaat hij ook zelf het podium weer op na een aantal kortstondige projectjes, met zijn eigen Heideroosjes. Na, en niet schrikken nu, maar toch al 30 jaar! Dat vonden we een goede aangelegenheid om eens in-depth te babbelen met Marco.
Tekst: Guido Segers – Eindhovenrockcity.nl
Foto’s: Justina Lukošiūtė
Op de koffie dus in zijn nieuwe huis, waar duidelijk nog hard gewerkt wordt. We praten wat over verbouwen en huizen, voor ik mijn telefoon op tafel leg om ons gesprek op te nemen. Geen probleem natuurlijk.
Marco kijkt even naar mijn telefoon en merkt op dat het toch heel anders was toen hij begon. Hij heeft het niet alleen over de Heideroosjes, zijn band die nu 30 jaar bestaat, maar over zijn opleiding journalistiek. “Ik moest zo’n lompe, zware bandrecorder meesjouwen en dat was me een gevaarte… Toch grappig hoeveel makkelijker dat nu is. Je hebt eigenlijk maar één apparaat nodig. Er is inderdaad ontzettend veel veranderd in al die tijd… daar zijn we het over eens. De verwarming in zijn nieuwe huis tikt af en toe tijdens ons gesprek, als een kleine reminder aan de tijd.
"Er is inderdaad ontzettend veel veranderd in al die tijd… daar zijn we het over eens"
Ik wil eigenlijk iets verder terug gaan dan de Heideroosjes. Voor de band begon, welke verwachtingen en dromen had je toen?
“Dromen waren er heel veel, verwachtingen iets minder. Toen we begonnen was er net de CD, dat was nieuw. Er was geen internet en wij woonden in Horst. Elke maand kocht ik de Aardschok en als moeilijke puber, bijna zo’n onhandelbaar geval, was dat voor mij de uitlaatklep. Ik had muziek ontdekt, de hair metal met Bon Jovi, Whitesnake en Mötley Crüe. Dat was geweldig, dat rebelse en onaangepaste. Mijn moeder vond het kut, dus dat kon niet beter. Al snel werd de muziek harder met Metallica en Slayer, wat toen nog echt underground was. Je zat er ook middenin, want acts als Tankard en Death speelden toen gewoon in Horst en bands als Sepultura en Biohazard in buurdorp Venray…”
"Ik had muziek ontdekt, de hair metal met Bon Jovi, Whitesnake en Mötley Crüe"
“In de eerste klas vonden een paar jongens en ik elkaar als de outcasts met die muzikale voorkeur. Jongens die niet echt in de maat liepen met de rest in zo’n rare tijd; je krijgt haar op plekken waarvan je denkt wat is dat, vrouwen zijn raar, je hoort er niet helemaal bij… Al die clichés, die kon ik weer perfect los laten in de muziek. Muziek heeft er denk ik ook voor gezorgd dat ik niet met een kogel in mijn kop in een greppel geëindigd bent, daar kon ik wat mee. Maar er was ook wel een tegenkracht. Mijn ouders zagen het niet zo zitten en ik moest ook gewoon braaf naar de kerk… Dus dat verzetten, dat speelde een grote rol.”
"Muziek heeft er denk ik ook voor gezorgd dat ik niet met een kogel in mijn kop in een greppel geëindigd bent, daar kon ik wat mee"
Wacht… maar jij bent toch punk gaan maken? Hoe ben je van metal naar punk gekomen?
“Ik wilde heel graag kunnen wat die metalgasten deden. Death, met Chuck, speelde dus in Horst. Echt, what the fuck! Zo hard en bruut, met grunts, dat was nieuw! En dat dus gewoon in ZOPO (Zuipen Onder Progressieve Omstandigheden, nu OJC Niks), in Horst, voor 50 man. Ook Agnostic Front en Sodom zag ik daar trouwens. Maar al snel kom je er dan achter dat je niet die portie talent hebt om dat te kunnen doen, en met die reality check ga je keuzes maken. Ik was ook superhongerig naar muziek, dus toen ik Master of Pupppets van Metallica kocht, zag ik een foto van James Hetfield met een shirt van The Misfits. Dus ging ik naar de platenzaak en vroeg ik of ze dat hadden, ‘Misfits’, en al snel stond ik in de punkbak te zoeken en kwam je platen tegen met schokkende hoezen. Die moest je hebben, dus al snel kwamen bands als Dead Kennedy’s binnen. Omdat ik zelf best maatschappelijk bewust was, of vooral anti-heel veel, schoof de aandacht naar punk. “Fuck the system”, dat snapte ik wel! Dat was de boosheid die ik voelde en niet direct vond in 2 Minutes To Midnight.”
“Dus elke zaterdag zoeken in die platenbakken en luisteren naar alles wat je gaaf leek. Uiteindelijk kon je er dan één kopen. Die zoektocht, dat werk, dat maakte het ook zo mooi. Die wisselde je ook uit, dus toen iemand Napalm Death gevonden had, was die natuurlijk het baasje die week. Maar zo vonden we onszelf en ging ook een groepje de straight edge kant op, de New York hardcore. Daarvoor gingen we vaak naar Den Bosch, naar W2, voor bands als Sick of it All, Youth of Today en NOFX met The Offspring als support! Dus ook maakte ik die groei mee van underground naar mainstream.”
>> Lees het hele interview:
>> Website Marco Roelofs
Unfortunately our mini-pop magazine "DE POPEI" isn't available in English
DE POPEI is the monthly mini-pop magazine published by POPEI.
DE POPEI is printed double sided on A3 and folded to flyer size. It is distributed at more than 200 addresses throughout Eindhoven and the surrounding area in a circulation of 2500 pieces.
Go to the Dutch version